#13.Mario Götze / cz.4

Dzisiaj wcześnie rano szłam do szkoły. Umówiłam się z Mariem. Gdy weszłam chłopak czekał już pod

drzwiami.:

- Hej – pocałował mnie

- Hej – odparłam z serdecznym uśmiechem

Popatrzyłam przed siebie i zauważyłam zmierzającego w naszą stronę wożnego:

- Ej – krzyknął – Co wy tu robicie, bachory ? Jeszcze nie ma zajęć – przyspieszył kroku

Mario złapał mnie za rękę, śmiejąc się:

- W nogi – krzyknął

Ruszyliśmy schodami w dół, w kierunku szkolnej piwnicy. Za sobą usłyszałam kroki woźnego i jego krzyki:

- Dzieciaki ! – ryczał – Nie możecie tu teraz być

Skręciliśmy i weszliśmy w pierwsze lepsze drzwi. Mario położył palec na  swoich ustach, sygnalizując ciszę. Woźny przebiegł dalej, niewyraźnie coś wykrzykując. Gdy tylko oddalił się na bezpieczną odległość, Mario wybuchnął śmiechem:

- Nie wiedziałam, że macie takiego groźnego woźnego – zaśmiałam się

- Strażnik teksasu – powiedział Mario, opanowując śmiech. Wyszliśmy z pomieszczenia i weszliśmy z powrotem do góry:

- Tu nas już raczej nie złapie. Pewnie biega jeszcze po całej piwnicy. – powiedział chłopak i spojrzał na mnie – Nie wiedziałem, że tak szybko biegasz … jak na dziewczynę

- Ogólnie lubię sport. Nie tylko mężczyźni są sprawni – pokazałam mu język

- No tak, racja

W tym momencie trzasnęły drzwi. Ktoś wszedł. Wychyliłam się i zobaczyłam Paulę:

- Cześć. Co tu robisz tak wcześnie ?- zapytałam przytulając ją

- Przyszłam wcześniej, bo w domu nudy – przerwała, spojrzała na mojego towarzysza – O cześć Mario

- Cześć Paula – uśmiechnął się i objął ją przyjaźnie – Co tam ?

Szczerze powiedziawszy nie wiedziałam, że znają się osobiście. Wydawało mi się, że Paula zna Mario tylko z widzenia. Widocznie się myliłam.:

- Poczekajcie, zaniosę tylko kurtke do szatni .

- Ok. – odparła Paula, a Mario tylko kiwnął głową z uśmiechem. Skręciłam w bok. Szłam rozmyślając o nowej szkole. Nowa szkoła była poniekąd moim nowym, innym życiem. Poznałam Mario. Tak się cieszyłam, że miałam przy sobie tak fantastycznego chłopaka. W dodatku, w pierwszy dzień poznałam super kumpelę – Paulę. Naprawdę wszystko układało się znakomicie. Odwiesiłam kurtkę na odpowiedni wieszak i poszłam w stronę moich przyjaciół. Usłyszałam głos chłopaka:

- Dla ciebie, zawsze .

O czym oni mogli rozmawiać ? Co dla Pauli „zawsze”?! Wyszłam zza zakrętu i zobaczyłam, że Paula leży głową na ramieniu Mario:

- Co wy …? – zaczęłam i momentalnie się od siebie odsunęli – Paula? Mario? Wy, naprawdę… - nie miałam siły nic mówić. Wybiegłam ze szkoły, trzaskając drzwiami

SARA