#12. Robert Lewandowski

Obudziłam się, przekręciłam na drugi bok. Obok mnie leżał, z otwartymi oczami Robert:

- Cześć kochanie – uśmiechnął się

- Cześć – odparłam zaspanym głosem

- Zaraz muszę wstać, bo będę leciał na trening.

- Yhym – odparłam tylko

Robert pocałował mnie w policzek. Uśmiechnęłam się:

- Mam jeszcze trochę czasu, pójdę zrobić nam śniadanko – usłyszałam jego głos i wstawanie z łóżka.

Ja tymczasem, przekręciłam się na inny bok i ucięłam sobie małą drzemkę

 ***

- To ja lecę. Pa [T.I] – powiedział Robert

- Do zobaczenia – ucałowałam go. Chwilę później mój narzeczony zniknął za drzwiami. Wzięłam do ręki swoje śniadanie i włączyłam telewizor. Nie był w nim nic ciekawego. Przeskakiwałam z kanału, na kanał, ale nic fajnego nie znalazłam. Pilot zresztą ledwie działał. Zadzwoniłam do Roberta, odebrał po pierwszym sygnale:

- Już tęsknisz ? – zapytał rozbawiony

- Robert, daj spokój – przewróciłam oczami, śmiejąc się. – Nie wiesz, gdzie są baterie do pilota, bo coś słabo chodzi.

- Sprawdź w mojej szufladzie

Otworzyłam szufladkę, zgodnie z poleceniem, ale nic w niej nie znalazłam:

- Nie ma. Zresztą, ok, poszukamy jak wrócisz

- No pewnie, teraz przecież …- zaczął i nagle usłyszałam głośny odgłos klaksonu i zderzenie :

- Halo Robert ? – powiedziałam niepewnie do słuchawki, ale w odpowiedzi usłyszałam tylko sygnał przerwanego połączenia.:

- Ja Pier***ole, Robert – krzyczałam do telefonu. Rozłączyłam się. Chwilę później zadzwonił mój telefon. Odebrałam natychmiastowo:

- Słucham ?

- Witam. Jestem naczelnikiem miejskiej policji. Dzwonię, aby przekazać pani informację, że pani narzeczony miał wypadek i … niestety był to wypadek śmiertelny.

  ***

Otworzyłam szeroko oczy i dosłownie zerwałam się do pionu z łóżka. Po domu roznosił się zapach smażonej cebuli i jajek . Po chwili zorientowałam się gdzie jestem :

„ To był tylko sen. Dzięki Bogu” – pomyślałam z ulgą.

Podbiegłam w kierunku kuchni. Zauważył mnie Robert :

- No nareszcie, wstałaś, śpiochu. Zrobiłem jajecznicę dla ciebie – uśmiechnął się

Podeszłam do niego i przytuliłam go najmocniej jak potrafiłam, a zaraz potem pocałowałam go czule :

- Dziękuje – powiedziałam

- A to za co takie podziękowanie ? Za jajecznicę ? – zapytał z uśmiechem . Tym cudownym, promiennym uśmiechem, który co dzień poprawiał mi humor.

- Dziękuję, że jesteś – powiedziałam i ponownie go pocałowałam

- Czy ja o czymś nie wiem ? Jest jakieś święto czy coś ? – pytał zdezorientowany

- Możesz to tak nazwać. Może nie poszedłbyś dzisiaj na trening i spędzilibyśmy czas razem, w domu, hm?- zagadnęłam i spojrzałam na niego, przegryzając wargę

- Jeśli codziennie dostawałbym tyle buziaków, ile dziś, to najchętniej w ogóle nie wychodziłbym bez ciebie z domu – powiedział Robert i uśmiechnęliśmy się do siebie. A ja patrzyłam na niego, myśląc jaki  mam przy sobie skarb, którego nie wolno mi stracić.

SARA

cóż powiedzieć o finale.? Możne i  Dante powinien wylecieć z boiska przy faulu w polu karnym?. Może. Ale nie ma co dyskutować, wygrał Bayern. Dla mnie mimo to, Borussia wygrała cały ten sezon. Już nie chodzi nawet o te piepszone trofea. Tyle wzlotów i upadków w ciągu jednego sezonu nie miał żaden zespół. Dziękujemy za wszystkie emocje jakie zafundowaliście nam-kibicom. Naprawdę dziękujemy! Dla mnie zawsze będziecie mistrzami.