#4. Łukasz Piszczek / cz.3

Nie miałam pojęcia co teraz zrobić. Wokół nich przepychało się wiele osób proszących o zdjęcie lub autograf. W końcu zdecydowałam się i ruszyłam w kierunku drzwi. Chciałam porozmawiać z Łukaszem. Co ja mówię?! Potrzebowałam tej rozmowy! Nie mogłam przepchać się wśród tłumu:

- Łukasz ! – krzyknęłam – Łukasz ! – wrzeszczałam bezskutecznie

Tłum był ogromny. Panował gwar i wielkie poruszenie. Było słychać rozmowy mężczyzn i zachwyty kobiet. Nagle Łukasz odwrócił się, rozejrzał, napotkał mnie przelotnie wzrokiem i po chwili szerzej otworzył oczy :

- Hej [T.I] ! – krzyknął z uśmiechem. Przepychał się przez tłum w moją stronę.

- Przepraszam, przepraszam, chciałbym przejść – odsuwał od siebie ludzi

Również ruszyłam w jego stronę. W końcu dotarliśmy do siebie. :

- Cześć – objął mnie przyjaźnie

- Hej – odwzajemniłam uścisk

- Co za przypadek ! Znów się spotykamy. – ucieszył się

- Dokładnie. Miło cię widzieć … - westchnęłam

- Przejście. Proszę się rozejść. Panowie chcą przejść – krzyknął ktoś z ochrony

Ludzie rozsunęli się nieco. Też musiałam się odsunąć.

- Słuchaj, muszę lecieć, bo od razu mamy tutaj trening – uśmiechnął się – Zapisz mi swój numer

- Jasne, tylko gdzie ? – zapytałam śmiejąc się

Łukasz rozejrzał się, szturchnął lekko jakiegoś mężczyznę :

- Przepraszam pana. Mógłbym prosić kartkę i pański długopis, dosłownie na chwilę

- Proszę … - zdezorientowany facet podał mu kartkę wraz z długopisem

- Zapisz tutaj – zwrócił się do mnie

Zapisałam mu swój numer

- Zadzwonię – uśmiechnął się do mnie – Dziękuje – oddał przybory mężczyźnie – Do zobaczenia  – krzyknął i pomachał po raz ostatni wszystkim polskim kibicom.

 ***

- Halo ? – odbrałam słuchawkę zaspanym głosem

- Cześć ,to ja Łukasz. Przepraszam, że tak wcześnie, ale tylko teraz mam trochę czasu. Możemy się spotkać?

Spojrzałam na zegarek – 7:10

- Emm… nie bardzo ,Łukasz . Jeszcze nawet nie wstałam

- Zależy mi na tym spotkaniu. To może pod stadionem ?

- … dobra, daj mi 15 minut.

- Będę na pewno. Do zobaczenia – powiedział i rozłączył się.

Wstałam więc, umyłam się, trochę ogarnęłam i wzięłam szybki łyk kawy. Założyłam na siebie jasne jeansy i mój ulubiony biało-niebieski wełniany sweterek i wyszłam. Łukasz czekał już pod stadionem

- Cześć. Wreszcie możemy spokojnie porozmawiać.

- Cześć

- Jak twój kuzyn ? Zabawnie wyglądał, gdy dowiedział się, że się poznaliśmy.

- Tak. On jest niedowiarkiem, nie wierzył mi. Przyznam, że jego mina była bezcenna.

- Właśnie … Ale nie o tym chciałem pogadać – przerwał i spojrzał na mnie niepewnie, w oczekiwaniu na moją reakcję. Nie przerywałam mu i nie wykonałam żadnego gestu

- Nie widzieliśmy się teraz miesiąc. Spotkaliśmy się przypadkowo, a mimo to nie mogę o tobie zapomnieć.

Spojrzałam na niego, nie przestając się uśmiechać. Przysunęłam się bliżej.

- Nie wiem czy ty też … tak masz – dukał

Przyciągnęłam go do siebie i złożyłam na jego wargach lekki pocałunek :

- Zdecydowanie tak mam ! – uśmiechnęliśmy się równocześnie

SARA