#9. Mario Götze / cz.2

Wbiegłam zdyszana do sali chemicznej:

- Dzień dobry – wydusiłam z siebie

- A witam panne, panna jak mi się zdaje jest pierwszy raz na moich zajęciach, a już spóźnienie – powiedział nauczyciel

- Tak, spóźniłam się, przepraszam, ale nie umiałam znaleźć Sali.

- Tak czy inaczej nie jest to twój najlepszy początek. Usiądź już – wskazał ręką na ławkę

Usiadłam obok Pauliny:

- Facet nie lubi spóźnień – szepnęła

- Zauważyłam

W tym momencie usłyszałam wibracje mojego wyciszonego telefonu. Spojrzałam dyskretnie na wyświetlacz. Dostałam sms od nieznanego mi numeru:

„ Jak tam w nowej szkole? Podoba ci się chociaż trochę ? Masz jakieś plany na dzisiaj ? – Mario”

Uśmiechnęłam się do telefonu. Zawsze sądziłam, że uśmiech w kierunku urządzeń elektrycznych jest czymś chorym, więc szybko przywołałam siebie do porządku. Wystukałam w odpowiedzi:

„ Szkoła jak to szkoła – fajna .:) Nie mam szczególnych planów”

Odpowiedź otrzymałam niemal natychmiastowo :

„To szykuj się na wypad ze mną !:)”

 ***

Dochodziła czwarta, gdy usłyszałam dzwonek do drzwi . Otworzyłam:

- Hej. To jak gotowa ? – uśmiechnął się Mario

- Gotowa. Tylko gdzie idziemy ? – zapytałam go

- Zobaczysz jak dojdziemy.

Ruszyliśmy więc w kierunku miejsca, do którego prowadził mnie Mario. Szłam ciekawa tej niespodzianki . Weszliśmy pod niewielki pagórek:

- Jesteśmy – usłyszałam

- To tutaj ? – zdziwiłam się

- Dokładnie tak

Parę metrów dalej zobaczyłam rozłożony kocyk, a na nim ogromny wiklinowy koszyk

- Lubisz pikniki? – zapytał

- Lubię

- No to chodź dalej – złapał mnie za rękę i usiedliśmy na kocu.

Wziął kosz do ręki i wyciągał kolejno rzeczy ze środka:

- Tu mamy maliny, truskawki, Woda , czekolada, o i  są latawce dla nas obojga – podał mi jeden do ręki

- Łał. Kiedy to wszystko przygotowałeś ?

- Chwilę temu. Nie martw się, truskawki są świeże – uśmiechnął się – To puszczamy latawce ?

Uśmiechnęłam się szeroko:

- Pewnie. Uwielbiam puszczać latawce.

 ***

Mario odprowadził mnie pod same drzwi:

- Dzięki za mile spędzony dzień

- To raczej ja powinnam dziękować – odpowiedziałam

- Ja też powinienem. To … cześć – Mario pocałował mnie w policzek

- Do jutra – odparłam i weszłam zachwycona do domu 

SARA

ta część jest jakaś dziwna. Nie wyszła najlepiej, ale mam nadzieje, że choć trochę przypadnie wam do gustu. Jeszcze będą z jakieś 2 lub 3 części. 

1 day to Wembley ! Let's go BVB !