#10. Alexis Sanchez

Za niecałe pół godziny miałam być na miejscu, ale zważając na prędkość z jaką poruszał się autobus,

raczej się łudziłam. Kolejny przystanek. Wsiadła duża grupa osób i zrobiło się tłoczno. Osoba wsiadająca wytrąciła komórkę z moich rąk. Od razu się po nią schyliłam.:

- Przepraszam najmocniej. To niechcący – usłyszałam głos. Ten znajomy, męski głos. Nie, to niemożliwe. Podniosłam wzrok i zobaczyłam przed sobą Alexisa, z moich ust wyrwało się ciche „ nie wierzę”. Gdy tylko

on spojrzał na mnie wszystkie moje wspomnienia powróciły. Chwile, gdy byliśmy razem - ja i Alexis. Były to dawne wydarzenia. Nie wdzieliśmy się całe dwa lata, tymczasem on, jakby nigdy nic stał teraz przede mną:

- [T.I] !? Co ty tu robisz ? – spytał zaskoczony

- Chyba o to samo powinnam spytać ciebie – odpowiedziałam oschle.

- No…jestem tu przejazdem i … i spotkaliśmy się ! Tak się cieszę, że cię widzę

Odwróciłam wzrok i wlepiłam go w okno:

- [T.I] – złapał mnie za ramię – Przepraszam, wiem, że źle wtedy zrobiłem, ale spróbujmy o tym zapomnieć.

- Zapomnieć ?! – niemal krzyknęłam – Alexis, błagam cię. Od  tak po prostu miałabym zapomnieć ?!

- Musiałem tam wyjechać – westchnął – Przecież wiesz …

- Tylko dlaczego nic mi nie powiedziałeś ? Dlaczego zostawiłeś mnie tu, nic nie mówiąc. To było jednoznaczne z rozstaniem.

- Tak, wiem. Wtedy byłem głupi i nie doceniałem tego co miałem. Chciałbym to naprawić.

Autobus podjechał, w końcu, pod mój przystanek :

- Nie wiem, jak chcesz to teraz naprawić – powiedziałam i wyszłam z autobusu, zostawiając w nim Alexisa. Drzwi zatrzasnęły się za mną. Pojazd miał już ruszać, kiedy usłyszałam krzyk w autobusie i otwierające się ponownie drzwi. Wybiegł z nich Alexis :

- Słuchaj – dogonił mnie – Tak się cieszę, że się spotkaliśmy. Nie chcę znów cię stracić.

- Też nie chciałam cię stracić – łzy napłynęły mi do oczu. Przyspieszyłam kroku. Alexis dogonił mnie, złapał i przytulił. Nie protestowałam, bo potrzebowałam jego bliskości. Wtuliłam się w niego i znów zalała mnie fala wspomnień. Beztroskie chwile spędzone razem: nad morzem, w parku, na ognisku, na spotkaniach z przyjaciółmi. Chłopak uwolnił mnie z uścisku i otarł moją łzę:

- Jestem tu i będę już zawsze przy tobie, o ile tylko mi na to pozwolisz – powiedział, patrząc mi w oczy- Kocham cię,[T.I]

- Też cię kocham, Alexis . Chcę, żebyś był przy mnie – uśmiechnęłam się przez łzy i ponownie się w niego wtuliłam

SARA

proszę bardzo, obiecany Alexis. Przepraszam, jeśli miał być dłuższy, ale tylko tyle przyszło mi do głowy. ;)