#42. Marc Bartra / cz.2

Kolejny dzień z rzędu nie potrafiłam przestać o tym myśleć. Czy Marc naprawdę musiał zajmować niemal wszytki moje myśli?! Przecież my się jedynie poznaliśmy. Poznaliśmy i to przypadkowo. Co ja mówię?! To było zupełnie przypadkowe spotkanie w windzie i nic poza tym. Mimo to odliczałam dni do soboty, żeby znów się z nim spotkać. Usłyszeć jego głos, zobaczyć ten cudowny uśmiech, spojrzeć  w te nieodgadnione zielone oczy, poczuć zapach jego perfum. Marc powoli stawał się moją obsesją. Czy jest możliwe abym go ..kochała ? Nie wydaje mi się. Cóż, wiedziałam jedno – chciałam znów go spotkać, a niestety nie było to możliwe wcześniej niż za trzy dni, czyli w sobotę. Nie wymieniliśmy się jakimikolwiek namiarami, numerami … nic, niczym, więc  pozostało mi tylko czekać. Rozsiadłam się na kanapie i założyłam słuchawki na uszy, aby wsłuchać się w rytm muzyki. Nagle do mojego pokoju wtargnęła mama:

- [T.I], już jestem. Czemu się nie odzywasz ? Wołałam cię.

- Przepraszam, słuchałam muzyki – odpowiedziałam ściągając słuchawki

- Gdy byłam w pracy ktoś do mnie dzwonił, pytając o ciebie. Jakiś chłopak, o bardzo ładnym głosie. Przedstawił się jako Martin czy Marco… nie pamiętam.

- Marc! – niemal krzyknęłam – Jak to dzwonił do ciebie ? Skąd miał twój nu..- urwałam, bo przypomniałam sobie, że z jego telefonu pisałam sms do mamy, więc numer pozostał w spisie połączeń.

- Tak, dzwonił. Powiesz mi skąd ma numer do mnie ?

- Mamo, to ten sam numer, z którego pisałam ci sms, gdy utknęliśmy w  windzie. To numer tego chłopaka. – uśmiechnęłam się

Mama spojrzała na mnie podejrzliwie, po czym uśmiechnęła się i dodała:

- W każdym razie powiedziałam mu, żeby zadzwonił później, więc możemy się niedługo spodzie… - przerwał mamie dźwięk telefonu. Wyciągnęła telefon, spojrzała na wyświetlacz, podała mi komórkę i wyszła z pokoju.

- Słucham ? – zapytałam niepewnie

- [T.I], o cześć. Właśnie dzwoniłem do twojej mamy, bo twojego numeru nie mam.

- Jasne, nie ma sprawy.

- Chciałabyś się dziś spotkać ? Masz czas na krótki spacer ?

- Myślę, że tak.

- To świetnie. Za pół godziny będę w parku – powiedział

- Dobrze.

- W takim razie do zobaczenia.

- Pa – odpowiedziałam i rozłączyłam się.

Spojrzałam na telefon, potem na okno, przegryzając wargę. Uśmiechnęłam się szeroko i skoczyłam w górę z radości. Taaaak! W końcu się z nim spotkam .

***

Gdy wyszłam z domu, wszystkie moje starania poszły na marne. Mimo, iż wzięłam ze sobą parasol, byłam przemoknięta. Deszcz okrywał miasto niczym mgławica kropel. Był to istny potop. Podeszłam do miejsca spotkania i ujrzałam stojącego, uśmiechniętego i przemokniętego do suchej nitki Marca z różą w ręce. Podbiegłam do niego, użyczając mu kawałka parasolu.

- Dlaczego nie masz parasola, albo kaptura ? – zapytałam

- Najpierw chyba należy się przywitać – mrugnął jednym okiem i rozłożył ręce w geście przytulenia. Objęliśmy się i choć było to zwykłe, przyjacielskie przywitanie, wtuliłam się w niego i poczułam się bezpieczna.

- No… teraz możemy rozmawiać. Więc nie wziąłem parasolu, bo nie spodziewałem się ulewy. Gdy wychodziłem z domu, nie padało. – wzruszył ramionami i wyciągnął rękę spod kurtki - To dla ciebie. Róże schowałem pod kurtką. Nie jest przemoczona – zaśmiał się.

- Dziękuję bardzo – odebrałam podarunek. – Jak tam u ciebie ? Nie zatrzaskujesz się już w windach ?

- O to samo powinienem zapytać ciebie – uśmiechnął się – Ale nie. Już nie.

Spojrzeliśmy na siebie, uśmiechając się.

- Chciałem się z tobą spotkać – zaczął Marc –  Nie mogłem czekać już na sobotę. Musiałem cię zobaczyć.

Moje serce biło szybszym tempem. A mój umysł nie potrafił uwierzyć w to co słyszał. Chciał mnie zobaczyć, nie mógł się doczekać! Zupełnie jak ja.

- [T.I]

- Marc – wypowiedzieliśmy równocześnie swoje imiona.

- Słucham ? – powiedziałam pierwsza.

Marc zatrzymał się, złapał mnie za rękę, abym również na moment zwolniła i spojrzał mi w oczy:

- [T.I] powiem ci coś, coś co tak łatwo wypowiedzieć. Słowa, które można rzucić na wiatr. Można powiedzieć od niechcenia… ale chcę żebyś wiedziała, że ja nie mówię tego w taki sposób. Od chwili, gdy cię poznałem nic nie ma dla mnie tak dużego znaczenia jak ty. I choć można nazwać to przypadkowym spotkaniem, to ja wiem, że to nie był przypadek, że tak właśnie miało być. Kocham cię, [T.I] i mówię to prosto z serca, choć żadne słowa nie mogą tego odpowiednio wyrazić. – westchnął i zapytał – A co ty chciałaś mi powiedzieć ?

Wpatrywałam się w niego, uśmiechnęłam się lekko:

- Wszystko co chciałam ci powiedzieć było zawarte w twoich słowach – powiedziałam i wtuliłam się w niego.  Trwaliśmy w uścisku, nie zważając na padający deszcz.

SARA

drug i ostatnia część Bartry. Zdaję sobie sprawę, że najlepsza nie jest, ale nie umiem jakoś złapać weny. A co do wczorajszego meczu - był spalony czy nie i tak cały czas gramy słabo, obrona jest po prostu masakrą, a i pomoc kuleje... jedyny pozytyw - brawa, piękna akcja i bramka Lewego, cieszę się, że w końcu pokazał tym wszystkim swoim krytykantom i antyfanom, co potrafi. ;)