#34. Leo Messi / cz.3

Czekałam pod mieszkaniem Messiego już od dobrych 15 minut. Dzisiaj mieliśmy rozpocząć zajęcia „w

plenerze” i zacząć krótkie przebieżki po parku. Tymczasem, jak na razie piłkarz się nie zjawiał. Muszę przyznać, że cały wczorajszy dzień z Leo upłynął mi w miłej atmosferze. Niby była to tylko praca, a świetnie się przy niej bawiłam. Cały czas rozmawialiśmy ze sobą. Messi nie jest wcale taki małomówny jak mogłoby się wydawać. Okazało się, że mamy wiele wspólnych tematów i zainteresowań. No, ale dzisiaj się spóźniał, a tego mu nie wybaczę. Spojrzałam na zegarek. 20 minut spóźnienia. Co mogłoby być godną karą…? Hmm.. Z zamyślenia wyrwał mnie trzask gwałtownie otwieranych drzwi. Wybiegł z nich Leo.:

- Cześć – przywitał się, podbiegając w moją stronę – Przepraszam za spóźnienie …ja …zazwyczaj mi się to nie zdarza, ale mój budzik..- tłumaczył się, a ja patrzyłam na niego próbując powstrzymać śmiech. Muszę przyznać, że widok nieokrzesanego, dukającego coś na wytłumaczenie Messiego był na swój sposób urokliwy.:

- Tak czy inaczej 20 minut spóźnienia to nie jest mało – powiedziałam surowo – Masz szczęście, że nie mam dzisiaj pomysłu na godną tego czynu karę. Obejdzie się bez tego. – uśmiechnęłam się.

- Rzeczywiście. To było karygodne. – piłkarz również się uśmiechnął – Przepraszam.

- No nic. Przeprosiny przyjęte, a teraz biegniemy – wskazałam ręką przed siebie i ruszyłam wolnym truchtem. W ślad za mną pobiegł Messi.

- I jak noga ? – zapytałam – Myślę, że takie tempo będzie odpowiednie jak na pierwszy bieg.

- Jasne, noga ok., tempo jak najbardziej w porządku – odpowiedział.

Biegliśmy razem, podziwiając widoki parku o poranku. Ze względu na wczesną godzinę wokół nie było nikogo oprócz nas i uroków przyrody. Leo cały czas próbował coś mówić, ale za każdym razem uciszałam go gestami, tłumacząc, aby skoncentrował się na biegu. Kiedy dobiegliśmy w końcu planowany dystans, stanęliśmy przed domem Leo.:

- No – zaczął Argentyńczyk. – Nareszcie meta i nareszcie mogę swobodnie rozmawiać

- Naprawdę nie przypuszczałam, że będziesz aż tak rozmowny – powiedziałam – Na boisku niewiele się odzywasz.

Piłkarz wzruszył ramionami i powiedział:

- Wiesz, na boisku się gra, a nie rozmawia, a wywiady i te sprawy to raczej nie dla mnie. Ja jestem tylko chłopakiem grającym w grę którą kocha, a nie jakimś tam …celebrytą. A poza tym w domu, wśród rodziny, przyjaciół znajomych czuję się swobodniej i więcej mówię.

Wysłuchałam uważnie tego co powiedział. Miał rację i rzeczywiście nie uważał się za gwiazdę, był inny niż wszyscy… skromny, serdeczny, pokorny…:

- Heeej – usłyszałam czyjś głos dobiegający z ogrodu i spostrzegłam, że w naszym kierunku zmierza Sabrine – Chodźcie do domu, mam dla was pyszny, dietetyczny obiad. Zapewne jesteście głodni.

- O Właśnie [T.I]. Chodź, zjesz z nami i spokojnie porozmawiamy. O ile pozwolisz mi cokolwiek powiedzieć… - spojrzał na mnie z lekkim uśmiechem, a ja przewróciłam oczami

- Przecież wiesz, że to tylko podczas biegu nie mogłeś nic mówić. Wtedy szybciej tracisz energię i trudniej się oddycha. Ale, nie, ja dziękuję. Zjem na mieście – powiedziałam z uśmiechem

- [T.I] nie ma mowy! Musisz ocenić jak gotuję. – powiedziała Sabrine

Spojrzałam na Leo, potem na Sabrine i ponownie na Leo. Ten tylko przytaknął z uśmiechem. Nie mogłam odmówić.

- Zresztą co mi szkodzi. Zjem dzisiaj z wami.

***

Posiłek upłynął nam w przemiłej atmosferze. Podobno " przy jedzeniu się nie gada, bo się w brzuchu źle układa", ale u nas to przysłowie nie miało siły bytu. Rozmawialiśmy cały czas, na zmianę ja, Leo i Sabrine. Pod koniec posiłku wstałam od stołu i podziękowałam :

- Dziękuję. Twoje danie było bardzo smaczne, Sabrine - uśmiechnęłam się - Było mi bardzo miło spędzić z wami..

- Chwila, chwila - przerwała mi kucharka - Oczywiście cieszę się że ci smkowało i na zdrowie, ale dlaczego już od nas uciekasz ? Chciałam jeszcze zostawić was samych. Na koniec powinno być romantycznie, nie ? - mrugnęła porozumiewawczo do Leo, który zakłopotany spuścił wzrok.

Czekałam przez chwilę co zrobi, ale nic się nie działo, więc postanowiłam już pójść:

- Naprawdę muszę już iść. Jeszcze raz dziękuję za wspólny posiłek - powiedziałam i ruszyłam w stronę drzwi.

- [T.I] - usłyszałam Messiego - Może zostaniesz jeszcze z nami..ze mną ? Sabrine chyba ma rację, powinno być romantycznie...

- Ja...nie sądzę... - nie zdążyłam dokończyć, bo Leo złączył nasze usta w pocałunku. Nie protestowałam.

SARA

no i jest 3 część. tak wiem - beznadzieja... przepraszam was za takie zakończenie Messiego, być może spodziewałyście się czegoś lepszego, ale nie miałam weny, naprawdę... a tak poza tym to dziękuję wam za wszystkie miłe słowa. wiele dla mnie znaczą ;) Komentujcie proszę. Kocham was!